Tekst Litanii         

LITANIA DO MATKI SŁOWA BOŻEGO - KOMENTARZ DO WEZWAŃ
Dziewico w słowa zasłuchana

Dziewico w słowa zasłuchana
- Matko Słowa, módl się za nami!

W naszych rozmyślaniach nad wezwaniem Matka Słowa już niejednokrotnie wracaliśmy do idei słuchania słowa przez Matkę Bożą. W istocie, wezwanie „Dziewico w słowa zasłuchana” nie różni się znacząco na przykład od wezwania „Tyś na słowo ucha nie zakryła”. Dlaczego zatem ta idea znów pojawia się w litanii?

Dzieje się tak dlatego, że tym razem chcemy podkreślić nie osobistą postawę Maryi, ale fakt, że jest ona wzorem słuchania słowa, i ogólnie wzorem relacji z Bogiem dla całego Kościoła. Do tej prawdy odwołuje się papież Paweł VI w posoborowej adhortacji apostolskiej „O należytym kształtowaniu i rozwijaniu kultu Najświętszej Maryi Panny. Marialis cultus”. W trzeciej części dokumentu, zatytułowanym „Maryja jako wzór Kościoła”, czytamy:

Obecnie zaś, idąc za soborową nauką o Maryi i Kościele, chcemy rozważyć szczególny aspekt związków zachodzących pomiędzy Maryją a liturgią, to znaczy, w jaki sposób Maryja stała się wzorem ducha pobożności, w którym Kościół zarówno czci jak i przeżywa Boskie tajemnice. To, że Maryja Dziewica może być wzorem w tej dziedzinie, wynika stąd, że Kościół uważa Ją za najznakomitszy wzór i świadectwo wiary, miłości i doskonałego zjednoczenia z Chrystusem (LG 63), to znaczy z tej wewnętrznej postawy, z jaką Kościół, najbardziej umiłowana oblubienica, mocno złączona ze swym Panem, wzywa Go i przez Niego oddaje cześć Ojcu Przedwiecznemu (SC 7). (Marialis cultus 16)

Następnie papież mówi o aspektach pobożności, w których Najświętsza Maryja Panna staje się wzorem: słuchanie, modlitwa, rodzenie i ofiarowanie. Warto zwrócić uwagę, że na pierwszym miejscu znajduje się aspekt słuchania, bo z niego zaczyna się proces poczęcia się i rozwoju życia Bożego w człowieku.

Naprzód Maryja jest „Dziewicą słuchającą” (Virgo audiens), która z wiarą, przyjęła słowo Boże. Powiadamy: z wiarą, która była dla Niej warunkiem i drogą do Bożego macierzyństwa, ponieważ – jak trafnie mówi św. Augustyn – „Najświętsza Maryja, wierząc, porodziła (Jezusa), którego, wierząc, poczęła” (Mowa 215,4 ). Gdy anioł, kiedy się wahała, rozwiał Jej wątpliwość, Ona pełna wiary i poczynając Chrystusa pierwej w duszy niż w łonie, powiada: „Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według twego słowa” (Łk 1,38). Z wiarą, która była dla Niej przyczyną szczęścia i która użyczyła Jej pewności, że będzie spełniona obietnica zawarta w słowach: „błogosławiona, któraś uwierzyła w spełnienie tego, co ci powiedziane zostało od Pana” (Łk 1,45); z wiarą – mówimy – z jaką Ona, spełniając główną rolę i będąc szczególnym świadkiem Wcielenia Chrystusa, przechowywała wspomnienie Jego pierwszego dzieciństwa, którego wydarzenia rozważała w swoim sercu. Podobnie czyni Kościół, który – zwłaszcza w świętej liturgii – słucha słowa Bożego i przyjmuje je oraz głosi i czci, a także udziela Chrystusa jako chleba życia (Dei Verbum 21); który ponadto w jego świetle bada, jakie są znaki czasów, i wyjaśnia oraz przeżywa wydarzenia ludzkie. (Marialis cultus, 17)

Ze słuchania rodzą się kolejne aspekty naśladowania Maryi jako wzoru Kościoła. Ponieważ słuchamy, więc dokonują się w nas wielkie dzieła Boże i dlatego możemy – na wzór Maryi – śpiewać nasz hymn uwielbienia, nasz własny „Magnificat”.

I dlatego, że słuchamy, może w nas narodzić się Boże życie. To narodzenie dokonuje się przez chrzest święty, kiedy to rodzimy się „z wody i z Ducha” (J 3,5). O dziwo św. Piotr mówi, że do życia Bożego zostaliśmy powołani dzięki niezniszczalnemu słowu Boga (1P 1,23). Dzieje się tak, że akt chrztu powinien być zawsze poprzedzony aktem wiary. A wiara pochodzi od słuchania słowa (Rz 10,19).

Ostatecznie, dzięki słuchaniu jesteśmy zdolni do miłości ofiarnej. Tylko dzięki słowu Bożemu rozumiemy sens naszych cierpień, czyli naszego krzyża. Właśnie słowo Boże mówi nam, że cierpienia mogą mieć sens, jeżeli połączone są z cierpieniami Chrystusa.

Dariusz Pielak SVD